De kleintjes doen het heel goed. Ze groeien als kool en elke dag veranderen ze. Heel langzaam laat de aftekening zich zien. De neusjes worden al mooi blauw wat de kittens langzaam hun eigen uiterlijk geeft. Steeds vaker hoef ik niet naar de stip onder de pootjes te kijken die ik erop heb gezet om ze uit elkaar te halen maar herken ik ze aan hun koppie.
Ze beginnen zich ook elke dag meer op de buitenwereld te richten. Als ik in de buurt van de doos kom kijken 3 paar prachtig blauwe oogjes me aan. De vierde is Valentijn en die zie ik eigenlijk alleen maar drinken. Dit is dan ook de dikste van het stel. Ze beginnen nu ook met spelen. Ze bijten in de oren van Madelief of liggen samen te kroelen. Nog even en dan huppelen ze door het huis. Ik denk dat ik dan helemaal niet bij ze weg te slaan ben. Het is nu al zo leuk en steeds vaker hebben Jan en ik het erover dat het toch wel vreselijk moet zijn om ze weg te doen. Het is dat we er niet zoveel kunnen hebben want anders was de verleiding te groot.